ധ്രുവദീപ്തി : പുതുവത്സരാശംസകൾ- 2018 // George Kuttikattu, Germany

 

MAY THE NEW YEAR 2018 BRING YOU   HEALTH, HAPPINESS, & PEACE

പുതുവത്സരാശംസകൾ . 2018 
dhruwadeepti.com

ധ്രുവദീപ്തി : // Christianity- Chavara - An Exemplary Religious // Dr. Thomas Kadankavil CMI

ധ്രുവദീപ്തി : Christianity-

Chavara - An Exemplary Religious

 Dr. Thomas Kadankavil CMI

 Dr. Thomas Kadankavil CMI (L),
George Kuttikattu (R) 

His life-ling desire was to establish a darsanaveedu -House of Vision -i.e; Prayer House, and to begin religious life he inherited from his mentors in his priestly life. Much of what he did, said and wrote was to propagate ideal of religious life. In this short essay intended to highlight some of the central ideals of his spiritual life, I shall touch here only on his thoughts on obedience community life. Since his own words speak for themselves I shall quote from his writings.

1.) Community life.

Most of his ideas about community life and obedience are found in the two circulars he sent to the members of the congregation. The first was written in collaboration with Leopold of Beccaro 1869, and the second was written by Chavara alone in 1870. Concerning community life we read: 

Beloved brothern, the community is not formed by humen device, you yourselves are witnesses that it has been raised, and guided to grouth through the inscrutable providence. Hence persecution and resistance from men cannot destroy this work of God. The only thing that can destroy our community is unfaithfulness to the virtues befitting our vocation, namely humility obedience, charity,religious modesty, true devotion.When we begin only to think of them rather than put them into practice, the monastries will definitely be destroyed in a short time. (IV, p. 90).

After mentioning some of the worldly ways that crept into the newly founded monastries he weeps.

Oh, my beloved brethren, belive it firmly. If you continue to go along this way there will not be these monasteries in twenty years time. This firmness of the monastery is not on the firmness of its walls, but on the virtue and zeal of those who dwell in it. (IV,p.94). Finally, dear children none of us joined the Congregation because of our need or because we could not eke out a life in the secular sphere. It would have been possible for us to enjoy the comforts in the world. Yet we abandoned our riches as well as our parents. Now if we reject God by our negligence or laziness, what a folly or madness it would be. (IV,p.95).

2). Obedience

In the letter he sent in 1870 as his testament to the members of the Congregation he dwells on the idea of obedience: The sole mark of a religious is blind obedience, abandoning one's own will completely. One who has obedience is a religious.It is not an easy task. Yet recognizing that our obedience is not yet perfect, we have to try to make it so.(IV,p.99). He exhorts the members to be obedient to the Archbishop, and to the missionaries who will have some authority over the Congregation. Those who have these three levels of obedience will enjoy heavenly bliss here in the monastery itself which is the reflection of heavenly peace on earth. This is certain. (IV,p.100).

9). Active Pastor and Missionary.

Chavara has been known as a pioneer in many fields in the spirituel life of the Syro-Malabarians. Though a founder of a religious community and gave great emphasis to the contemplative tradition of the carmel, a more meaningful tribute to him would be to recognize him as a pastor and missionary. Like his master whose activities were confined within the boundaries if Palestine, Fr.Chavara also had to work with in the limted boundary of central Kerala due to the then existing historical and ecclesiastical situations. When he was ordained in 1829, he chose the biblical verse "the Lord is my portion" as his motto. As a man completely set apart for the Lord, he began to serve his brethren in faith as a solicitous priest. He first consentrated on parish missions. In later years, he directed his confreres to go to parishes in groups., three or four at a time to preach public missions. When he became the first Vicar General of the Syiren catholics he made homelies mandatory during the Sunday Masses. Making use of his official position he effected many healthy reforms in liturgy, introduced unified rubrics for the celebration of the sacred Liturgy in the Syrien rite, and codified the canonical prayers for priests. 

Though his field of work was mainly the the Christian parishes, he was was ever concious of his missionary obligation. His first attempt in this line was to inculcate a sense of social justice and human equality amoung people. To give a sense of human dignity to the poor, the illiterate, and non christians belonging to the backward communities, he opened catechumanates attached to the religious houses in the Congregation. There they were taught the fundamentals of faith and were baptized. Fr. Chavara's ardent desire to see the faith spread all over the land was realized only much later in 1962 when the Congregation undertook the preaching of the Good News formly outside kerala in diocese of Chanda.

10). A Mystic Saint.

I have touched on various aspects of the spirituality of Fr. Chavara. A question could be naturally asked at this juncture whether Fr.Chavara had a central vision around which his whole life revolved. The answer is in the affirmative. The core of his spirituality was the discovery of the Lord as his portion. It is in the experiential realization of God concentrating his will on Christ in all apostolic activity and in feeling contact with Christ in an all embracing manner. It is a Christ -contred, Christ oriented discovery of God at an indescribable plane of human conciousness. Christ is all, Christ is in all, (Col. 3:11).This mysticism develops in a poetic imagery and reaches perfection in expression. The beauty of nature transports him to the vision of the foot-prints of God. 

The firmament, the sky, the Sun, and the Moon the 

Glowing planets and the galaxies of stars

The flora and the flowers flourishing on earth.

Behold the face of the earth and all universes.

Who created these and why ?

That all may grasp thy glory through them.(II,292-298).

The whole creation in asense is a theophany for Chavara. But God experience becomes more genuine a it comes in and through the life of Christ. He intensely desires to see, to touch the various moments in Christ's life. 

Make me see the birth in the manger

as there was no place for him in the inns...

Make me see the lovely babe

whom the angels have com down to adore...

Make me see the model of a son

who grew up obeying his parents..

Make me see the fast in the wilderness

subjecting himself to hunger and thirst

Make me see the charming person who made

water into wine in the wedding hall.(II,3:2, 92).

Some of his objects of vision are physical, some others are spiritual ideals and the desire for a physical contact with jesus makes the poet's vision very lively.

I wish to see the holy person, thy beautiful countenance 

Glittering eyes and shining nose, 

Crimson lips and coral teeth,

I wish to hear those honeyed words,

dropping fromyour lips.(II,5:152,158).

We see here the burning desire of Father Chavara to behold Christ face to face even as St.Paul desired. He desired not only to see him but also converse with him always. His prayer is this dialogue itself. This silent dialogue races above all human dialects and expressions and reaches an ineffablestate of exchange of hearts. He says: "Even those who do not share a common language, will speak to each other and understand each other when there is love between them. It is more pleasing to talk to a friend who does not know your language than to a stranger who knows your language. Even if there is no exchange of words, the very act of staying or being close or being close together is satisfying.If I love jesus, then there will be enough matter to converse with him about during maditation. Alternately, even if you can't converse, the realization of being together with him is itself satisfying (III,pp.14-15)

We see the life of Father Chavara an action-oriented mysticism which leaves him with a feeling of being always in the presence of Christ and being enabled to attend to external activities while immersed in the contemplation of the divine presence. It was a life-style patterned after St.Paul who says, "we live, act and have our being in Christ". It was totally different from the life-style of sister Alphonsa, who found fulfilment of life in being a sacrificial victim of suffering and praying for the transformation of all her worldly consolations into bitterness. Though Father Chavara had several moments or periods of mental struggle and agony, he was hardly ever a victim of physical suffering except during his last illness. They, however, are like two flowers, a lily and a rose, blooming in the one apostolic tradition of the church in Malabar, Kerala. 

Fr. Chavara is an outstanding memorial of divinity in our midst. He lived a Christ-centred and Christ-oriented life in the midst of strenuous activity, streching out his hands to everything within reach, grasping and guiding them to God. The chorus of the song of his saoul was:"I behold in the solitude of our intimacy the variegated beauty of the lotus of your face"( II,3:56).

For all devotees of Christ, struggling restlessly to dedicate themselves to him, the multifaceted brilliance of Fr.Chavara will be an inspiring sign and manifestation of God's love on earth for man. 

Pope John Paul II, during the Beatification ceremony of Blessed Kuriakose:

"No apostolic cause was dearer to the heart of this great man of faith (Bl. Kuriakose) than that of the unity and harmony within the church. It was as if he had always before his mind the prayer of Jesus, on the night before his Sacrefice on the Cross.That they may all be one; even as you, Father, are in me, and in you, that they also may be in us (jn. 17:22). Today the church solemly recalls with love and gratitude all his efforts to resist threats of disunity and to encourage the clergy and faithful to maintain unity with the see of Peter and the universal Church. His success in this, as in all his many undertaking, was undoubtedly due to the intence charity and prayer which characterized his daily life, his close communion with Christ and his love for the church as the visible Body of Christ on earth". (Pope John paulII).//-
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------  

ധ്രുവദീപ്തി: -ക്രിസ്മസ് ആശംസകൾ- George Kuttikattu, Germany.

-ക്രിസ്മസ് ആശംസകൾ- 

ധ്രുവദീപ്തി // Prayer and faith // പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ // Dr. Dr. Joseph Pandiappallil

ധ്രുവദീപ്തി // Prayer and faith // 

പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ

 Fr. Dr. Dr. Joseph Pandiappallil

 Fr. Dr. Dr. Joseph Pandiappallil

മനുഷ്യരെ ഈശ്വരവിശ്വാസികളെന്നും നിരീശ്വരരെ ന്നും തരം തിരിക്കാമെന്നതുപോലെ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നവ രെന്നും പ്രാർത്ഥിക്കാത്തവരെന്നും തിരിക്കാവുന്നതാ ണ്. ഇവിടെയൊരു ചോദ്യമുയരുന്നു-ആരാണ് പ്രാർത്ഥി ക്കുന്ന മനുഷ്യൻ? പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന മനുഷ്യരെക്കുറിച്ച്‌ നാമൊക്കെ നല്ലതു ചിന്തിക്കും. നല്ലത് പറയും. പ്രാർത്ഥ നാ നേരത്തെ സാന്നിദ്ധ്യവും പ്രാർത്ഥനാ മുറിയിലെ വാസവും ഉരുവിടുന്ന പ്രാർത്ഥനകളുടെ എണ്ണവും മറ്റു മാണ് സാധാരണ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നവരെയും പ്രാർത്ഥി ക്കാത്തവരെയും പരസ്പരം തരംതിരിക്കാനുള്ള മാന: ദണ്‌ഡം. പ്രാർത്ഥനയെ വിശ്വാസവുമായി ബന്ധപ്പെടു ത്തി വേണം മനസ്സിലാക്കാൻ. കാരണം പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ വിശ്വസി ക്കുന്ന മനുഷ്യനാണ്. പ്രാർത്ഥിക്കാത്ത മനുഷ്യൻ വിശ്വസിക്കാത്ത മനുഷ്യ നും. ഈശ്വരവിശ്വാസി പ്രാർത്ഥിക്കും. നിരീശ്വരവാദിക്കു പ്രാർത്ഥിക്കാൻ പറ്റില്ല.

ഈശ്വരവിശ്വാസിയെന്ന് പറയുകയും പ്രാർത്ഥിക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വൻ കള്ളം പറയുന്നവനാണ്. കാരണം വിശ്വാസമുണ്ടെങ്കിൽ പ്രാർത്ഥിക്കാ തിരിക്കാനാവില്ല. വിശ്വാസമെന്ന് പറയുന്നത് തന്നെ പ്രാർത്തനോന്മുഖതയാ ണ്. പ്രാർത്ഥന ദൈവവും മനുഷ്യനും തമ്മിലുള്ള ബന്ധമാണ്.വിശ്വാസം ഈ ബന്ധത്തെ ബലവത്താക്കും. അതുപോലെതന്നെ  ഈ ബന്ധം വിശ്വാസം വള ർത്തുകയും ചെയ്യും. പ്രത്യാശിക്കുന്നത് കിട്ടുമെന്നുള്ള ഉറപ്പും, കാണാത്തതു ഉണ്ട് എന്ന ബോധ്യവുമാണ് വിശ്വാസം എന്ന് ഹെബ്രായ ലേഖനകർത്താവ് പറയുന്നുണ്ട് (ഹെബ്രാ 11 : 3 ). കാണാത്തതു ഉണ്ടെന്നുള്ള ബോധ്യം പ്രത്യാശ യുണ്ടാക്കുന്നതിന് നിദാനവും പ്രത്യാശ തീർച്ചയുമായി മാറുന്നു. അപ്പോൾ വിശ്വാസമായി. വിശ്വാസമുണ്ടായാൽ അഥവാ ഉറപ്പും ബോദ്ധ്യവും തീർച്ചയാ യും തീരുമാനവും ഉണ്ടായാൽ അത് സാധിതമാക്കാനുള്ള മാർഗ്ഗവും തേടണം. ഈ മാർഗ്ഗമാണ് പ്രാത്ഥന.

 പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ 

പലപ്പോഴും വിശ്വാസത്തോടെയുള്ള പ്രാർത്ഥന യാചനയാണ്. ആവശ്യങ്ങൾ സാധിച്ചുതരണേയെന്ന യാചന. നമ്മുടെ ബുദ്ധികൊണ്ട് ചിന്തിക്കുമ്പോൾ ശരിയെ ന്നും ആവശ്യമെന്നും തോന്നുന്നവ ചെയ്യാൻ ദൈവത്തോട് ആവശ്യപ്പെടുക യാണ്. നാം പലപ്പോഴും യാചനാ പ്രാർത്ഥ നയിലൂടെ നമുക്ക് ശരിയെന്നു തോന്നു ന്നവ ചെയ്യാൻ ദൈവത്തോട് അഭ്യർത്ഥി ക്കുന്ന യാചനാ പ്രാർത്ഥനയിലൂടെ പല പ്പോഴും നാം ദൈവത്തെ ദൈവമല്ലാതാ ക്കി ചിത്രീകരിക്കുകയാണ്. ഇത്തരം മനോഭാവങ്ങളിലൂടെ ദൈവത്തെ നമ്മുടെ അഭ്യർത്ഥന നിറവേറ്റുന്ന ഒരു യന്ത്രമായി മാറ്റുകയാണ്. നമ്മുടെ ആവശ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്ന യന്ത്രം. ഇടുകുടുക്കെ ചോറും കറിയും എന്ന് പറയുമ്പോൾ സദ്യ ഒരുക്കുന്ന ഒരു യന്ത്രം പോലെ ദൈവം യാചന കേൾക്ക ണമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചാൽ അത് യഥാർത്ഥത്തിൽ പ്രാർത്ഥനയേ അല്ല.

മാനുഷികമായ ആവശ്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു മനുഷ്യൻ പ്രാർത്ഥിച്ചു പോകുക സ്വാ ഭാവികമാണ്. അത് പൂർണ്ണമായും തെറ്റാണെന്നോ പാടില്ലായെന്നോ അല്ല, പറ ഞ്ഞുവരുന്നത്. മാനുഷികാവശ്യങ്ങളുടെ യാചന മാത്രമായി പ്രാർത്ഥനയെ തെറ്റിദ്ധരിച്ചാൽ തിരുത്തണമെന്നേ ആവശ്യപ്പെടുന്നുള്ളൂ. പ്രാർത്ഥന ഇത്ത രം യാചനയ്ക്ക് അതീതമായ യാഥാർത്ഥ്യമാണ്. എന്നാൽ പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന മനുഷ്യന്റെ ചിത്രങ്ങളിൽ സാധാരണമായത് ആവശ്യങ്ങളിൽ അഭ്യർത്ഥന യുമായി ദൈവത്തിങ്കലേയ്ക്കണയുന്ന മനുഷ്യന്റെ ചിത്രമാണ്.

അസാദ്ധ്യമായവയെന്ന് മനുഷ്യൻ കരുതുന്നവ യാദൃശ്ചികമായും അത്ഭുത കരമായും സാദ്ധ്യമാകുമ്പോൾ ദൈവത്തിനു നന്ദി പറയുന്നവരാണ് നല്ലൊരു ശതമാനം വിശ്വാസികളും. അത്ഭുതകരമായി സുഖപ്പെട്ട മാറാരോഗം, അപ കടങ്ങളിൽനിന്നുള്ള അദ്ഭുതകരമായ രക്ഷപെടൽ, സാമ്പത്തിക ബാദ്ധ്യത കളിൽ നിന്നുള്ള മോചനം തുടങ്ങിയ പല ഭൗതിക നന്മകളും മനുഷ്യകരങ്ങ ൾക്കതീതമായ രീതിയിൽ ലഭിക്കുന്നവർ ധാരാളമുണ്ട്. നേർച്ചകളായും, കാഴ്ച കളായും, അടയാളങ്ങളും, പ്രതീകങ്ങളും വഴിയായും അവർ കൃതജ്ഞതാ പ്രകടനം നടത്താറുമുണ്ട്. ഇത്തരത്തിലുള്ള നന്ദിപ്രകടനം പ്രാർത്ഥനയുടെ മറ്റൊരു ഭാവമാണ്.

 പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന മനുഷ്യർ 

നഷ്ടത്തിലും ലാഭത്തിലും സുഖത്തി ലും ദുഃഖത്തിലും സമ്പത്തിലും ദാരിദ്ര്യത്തിലും ദൈവനാമം വിളി ക്കുകയും ദൈവത്തിനു സ്തുതി പാടുകയും ചെയ്യുന്നതും പ്രാർത്ഥ നയാണ്. സുഖത്തിലും ദുഃഖത്തിലും ദൈവത്തിനു സ്തുതി പാടി പ്രവർ ത്തിക്കുന്നതിന്റെ മാതൃകയാണ് പഴയ നിയമത്തിലെ ജോബ്. "കർത്താവ് തന്നു, കർത്താവെടു ത്തു.            അവിടുത്തെ നാമം വാഴ്ത്തപ്പെടട്ടെ" എന്ന മനോഭാവം ദൈവ ത്തെ സ്തുതിച്ചു ദൈവസാന്നിദ്ധ്യത്തിൽ ഹൃദയത്തിൽ സന്തോഷിക്കുന്നവരാ യി ജീവിക്കാൻ നമ്മെ സഹായിക്കും. ജീവിതത്തിലെ ഒരു ഘട്ടത്തിലും തകർ ച്ചയുടെ ഘട്ടത്തിൽ പോലും നീതിയും ധർമ്മവും സത്യവും വിശ്വാസവും വെടിയാൻ നീതിമാനായ ജോബ് തയ്യാറായില്ല. ജോബിന്റെ വിശ്വാസാനുഭവ വും വിശ്വസ്തതയും പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന ഭക്തന് മഹത്തായ മാതൃകയാണ്.

നേർച്ച നേരുന്നതും കാഴ്ചകളർപ്പിക്കുന്നതും പ്രാർത്ഥനയാണ്. തീർത്ഥാടന വും തിരുനാളാഘോഷവും പ്രാർത്ഥനയുടെ പ്രകടനങ്ങൾ തന്നെ. സ്വന്തം മുറിയിലിരുന്ന് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നതും പള്ളിയിൽ പോയി പ്രാർത്ഥിക്കുന്നതും സൽപ്രവർത്തികളിലൂടെയും നല്ല വാക്കുകൾ വഴി പ്രാർത്ഥിക്കുന്നതും യഥാ ർത്ഥ പ്രാർത്ഥനകൾ തന്നെയാണ്. വിശ്വസിക്കുന്ന മനുഷ്യരെല്ലാവരും അവ രുടേതായ രീതിയിൽ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു. ഓരോ മനുഷ്യനും തനതായ പ്രാർത്ഥ നാരീതിയും ശൈലിയും വളർത്തിയെടുക്കണം. പ്രാർത്ഥന വഴി വിശ്വാസം ദ്രുഢപ്പെടുത്തുകയും വിശ്വാസത്തിൽ വളരുകയും വേണം. മറ്റൊരാൾ എങ്ങ നെ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു എന്ന് പരിശോധിക്കുന്നതോ മറ്റുള്ളവരുടെ പ്രാർത്ഥനാ ശൈലിയെക്കുറിച്ചു വിധി പറയുന്നതോ അതനുകരിക്കുന്നതോ ശരിയായ പ്രാർത്ഥനാ മനോഭാവത്തിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ അല്ല. ഓരോരുത്തനും സ്വയം പ്രാർത്ഥനാ ശൈലി വളർത്തി പ്രാർത്ഥനയിൽ വളരണം.

വിശ്വാസ ജീവിതം, യാചനാപ്രാർത്ഥന, നന്ദിപ്രകടനം, ദൈവസ്തുതി, എല്ലായ്‌ പ്പോഴും ദൈവസാന്നിദ്ധ്യത്തിലായിരിക്കൽ, സുകൃതജീവിതം തുടങ്ങിയ വി വിധങ്ങളായ പ്രാർത്ഥനയുടെ മുഖങ്ങൾ അനുദിനജീവിതത്തിൽ നമുക്ക് കാ ണാനാവും. പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ ഇതിൽ ഏതെങ്കിലുമൊരു ഭാവമോ ഇതിൽ പല ഭാവങ്ങളോ അവലംബിക്കും. ഇതിനതീതങ്ങളായ ഭാവങ്ങളും പ്രാർത്ഥനയ്ക്കുണ്ട്. പ്രാർത്ഥനയുടെ വിവിധ മുഖങ്ങളെ മനസ്സിലാക്കുവാ നോ അംഗീകരിക്കുവാനും കഴിയുമ്പോഴാണ് ഒരുവൻ യഥാർത്ഥത്തിൽ പ്രാർ ത്ഥിക്കുന്നവനാകുന്നത്.//-

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ധ്രുവദീപ്തി // Autobiography // Journey of a Missionary Priest- Unforgettable moments- // Fr. George Pallivathukal

ധ്രുവദീപ്തി // Autobiography // 

Journey of a Missionary Priest-

Unforgettable moments- 

Fr. George Pallivathukal

Our Lady and the Cobra

After the Tehsildar incedent and jail experience our mission tour continued as before. I was on a tour of an area called Sarangar-Charpani. A catechist, Kharia by name, was stationed at Sarangar and while on tour we used to stay in his house. I left my luggage in the Catechist's house at Sarangar and proceded to the neighboring village,Charpani, a distance of about three kilometers. Kharia and Indal Das were with me. After visiting the people of Chapani we were returning to Sarangar where were to spend the night. when we were on visit to Villages I had the habit of walking alone and praying the Rosary.

 Fr. George Pallivathukal

While returning from Charpani we had to cross a stream and both sides of the path were filled with tall grass. I was walking ahead with Rosary in my hand. It was dusk and almost getting dark. Suddenly I felt that something was moving under my right foot. When I looked down I realized that a snake was under my foot. Fortunately I stamped the snake on his neck and so he could not turn back and bite me. I screamed "Jesus" and took my foot backwards. The snake also got frightened and jumped ahead and stood a little far away with its hood up. This was a cobra. By that time Kharia and Indal also joined me. They also saw the snake. We hit our stiks on the ground and the snake disappeared into the grass.

I was holding my Rosary tight. I thanked Jesus who came to crush the head of the Serpent and Mother Mary who gave us our Redeemer from the bottom of my heart. Yers later, when I was making a retreat in Muringoor one who counselled me asked me whether I was ever saved by Mother Mary from the bite of a ferocious snake. Instnatly I remembered this incident and asked him how he knew about it. He said when he was praying he saw in a vision a snake  trying to bite me and Mother Mary lifting me up so that the snake could not reach me. Mother Mary alwas protects her children.

Bishop returns to Jabalpur.   

We usually have the anual retreat of the priests, both the Diocesan and Norbertines, in the month of October. Bishop Dubbelman returned to Jabalpur after the Vatican II Council session before our retreat in October 1964. The day the priests were supposed to reach the Bishop's house for the retreat I had hearing of my case in Mandla. After the hearing when I reached the Bishop's House, the Bishop and the priests were having their dinner. As I entered the Dining Hall Bishop Dubbelman saw me coming in, he got up from his seat, came forward and hugged me saying " Thank you George for what you have undergone for the people of our diocese. I have heard everything ; the suffering you endured will bring a lot of blessings to the people in our diocese. I am with you,thank you, and God bless you, George". I felt rewarded and thanked the Bishop for his understanding and support. Mgr. Thaliath was watching the entire scene and grinding his artificial teeth. I asked him after the dinner how he liked the Bishop's reaction to me. He turned back and walked away without uttering a word. Poor man!

A new Bishop from Junwani. 

 World Eucharistic Congress was held in Bombay. 1964

In 1964 the World Eucharistic Congress was held in Bombay. Pope Paul VI had come for the occasion. On the 3rd of December 1964 the Holy father consecrated five Bishops representing the five continents. The one to represent Asia was Bishop Leobard D'Souze - Co-adjutor Bishop of Jabalpur.Leobard D'Souza did his studies of philosphy in St. Albert's College, Rome. When he returned to Jabalpur after his studies in Rome, Bishop Dubbelman appointed him Assistant to Fr. Paymans in Junwani. He remainded in Junwani less than one year. However during that short period he made himself very popular amoung the people. He loved them. When he was still at Junwani Archbishop James Knox, the newly appointed Internuncio to India, asked the Bishop of Jabalpur for Leobard's service as his secretary in the Nuntiature in Delhi.

Archbishop Knox was the Rector of the Propaganda Collage, Rome when Leobard was studying there. So they knew each other. He remaind in Delhi for six years. Then he went to Ireland for his post graduate studies in History. While he was a student in Ireland was chosen to be the Bishop to succeed Bishop Dubbleman in the Diocese of jabalpur. When the people of Junwani heard that their previous Junior Priest (Chota Swamy) had become a Bishop they were overenjoyed. When Leobard visited Junwani after his consecration, the people of Junwani gathered enough of gold from their own homes to make a gold ring and presented it to him. When Leobard was still the assistant Bishop the Internuntio Knox visited jabalpur diocese and he came to Junwani and spent two days with us.

 Saved from the mouth of a Tiger.

My team of missionaries, Indal, Prakash, and I were on our way to Soda- Salaiah area on mission visit. After crossing the river Burner we had to cross a dense forest, a distance of about 5 km to reach our destination. As usual I was walking ahead of the other two praying Rosary. I heard behind me some one running and when I looked back I saw my two companions running back. I turned back and started walking towards them. They shouted to me and said "Father go ahead, don't come back, there is a tiger sitting close to where you are standing". I looked around and saw a tiger sitting at a distance of about 20 feet away from the path we were walking. I got the shock of my life. I clung to my rosary for my dear life although the animal was cool. He was in turn looking at me and looking at my companions who were running back. I quietly walked back. He continued to sit there without threatening any body. After some time my companions joined me. They took a defferent route to come to the place where I was standing. All of us had the shock of our lives. I thought of Daniel in the lion's then. God protects his children These are unforgettable moments, when we experienced the protecting hand of the Lord.

Sakwah Mission

 Village People 

Since Junwani mission area was very vast and two priests alone could not cater to the pastoral needs of the people of the entire area, it was decided to divide the Junwani mission into two with sakwah as the head-quarter of the new mission station. In preparation for the division a piece of land was bought and the Bishop appointed Fr. Milo Der Kinderen, a Dutch Norbertine, to construct a church, presbytery, convent and a dispensary in the newly bought land. Fr. Milo was residing with us in Junwani and looking after the construction work. A group of Hindu Leaders of Ghutas opposed the building of a new mission at Sakwah. WE ignored the opposition and went ahead with our plan. It took more than a year before the buildings were ready. //- 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------